.svg)
Oud-voorzitter Draghi verliet de Europese Centrale Bank met een knal. Nieuwbakken topvrouw Lagarde zette al voor haar aantreden de toon. Hoewel de macht wisselt aan de top van de ECB, lijkt Europa onveranderd gepolariseerd te blijven.
Mario Draghi is vooral vermaard om zijn ‘whatever-it-takes’-toespraak in 2012. Het waren woorden die later werden opgevolgd met daden om de eurocrisis te bezweren. Naast een ongekend groot obligatieopkoopprogramma dat werd gelanceerd, volgden in de jaren daarna renteverlagingen elkaar op. Tijdens Draghi’s acht jaar durende voorzitterschap werd de rente nooit verhoogd.
Hoewel onder leiding van de Italiaan de werkloosheid in de eurozone daalde, slaagde de ex-bankier van Goldman Sachs er niet in om de inflatie blijvend op te krikken richting de ECB-doelstelling. Tijdens zijn ambtstermijn lag het inflatiecijfer gemiddeld op 1,2%, vergeleken met een inflatiedoel van (dichtbij of onder) 2%.
Dat de ECB als een van de laatste centrale banken in de wereld zo stringent vasthoudt aan het inflatiemandaat, gaf Draghi recent aanleiding tot zijn laatste kunstje als ECB-voorzitter. Het beleidscomité van de ECB besloot namelijk in september om de depositorente nog verder te verlagen (van -0,4% naar -0,5%) en om het opkopen van obligaties te herstarten. Naar achteraf blijkt werd dat besluit niet zonder slag of stoot genomen. Sterker nog, de Financial Times rapporteerde kort na bekendmaking dat hierover knallende ruzie was ontstaan. Draghi zou daarbij vooral zíjn zin hebben doorgedreven; tegen de wens van het Noord-Europese kamp en, niet geheel verwonderlijk, juist tot voldoening van het Zuid-Europese.
In deze sterk verdeelde staat verliet Mario Draghi afgelopen vrijdag dus de ECB om het stokje over te dragen aan voormalig IMF-directeur Christine Lagarde. Gehoopt werd dat de Française wat van de opgelopen interne stress zou verlichten. Die hoop vervloog echter onmiddellijk toen Lagarde – nog daags voor haar officiële aanstelling – Duitsland en Nederland berispte, omdat beide landen te weinig zouden doen met hun begrotingsoverschotten (van respectievelijk 1,8% en 1,5% in 2018). Ze stelde dat landen die budgettaire ruimte hebben, deze ook moeten benutten om bijvoorbeeld te investeren in onderwijs, innovatie en infrastructuur om daarmee, naast het aanwakkeren van groei in eigen land, ook de Europese economie als geheel te stimuleren.
Dergelijke kritiek op individuele lidstaten wordt als ‘not done’ ervaren, aangezien EU-functionarissen volgens hun mandaat dienen te handelen in het belang van de eurozone als geheel. Alsof dat nog niet genoeg kwaad bloede zette, antwoordde Lagarde op een vraag over de impact van negatieve rentetarieven op spaarders dat ‘Europeanen blij moeten zijn dat ze een baan hebben, in plaats van zich zorgen te maken over hun spaargeld’.
Met haar aan- en opmerkingen lijkt de sinds 1 november aangetreden ECB-president zich bij voorbaat weinig aan te trekken van tensie binnen de EU, noch van kritiek op het ultralage rentebeleid. Daarmee heeft madame Lagarde dan ook gelijk de toon gezet.
De informatie op deze pagina is niet bedoeld als individueel beleggingsadvies of als een individuele aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. De beloning van Hein Praats staat/stond/zal niet direct of indirect in relatie (staan) met zijn specifieke aanbevelingen of standpunten. Ondanks het feit dat Topfund alle zorgvuldigheid in acht neemt bij het samenstellen en onderhouden van deze pagina's, en daarbij gebruik maakt van bronnen die betrouwbaar geacht worden, kan Topfund niet instaan voor de juistheid, volledigheid en actualiteit van de geboden informatie . Indien u zonder verificatie of advies gebruikmaakt van de verstrekte informatie, doet u dat voor eigen rekening en risico . Aan de informatie op deze pagina's kunnen geen rechten worden ontleend. Beleggen brengt risico’s met zich mee. Uw inleg kan minder waard worden.
