Haar antwoord verraste mij, want wat bleek: ze liet buiten opzettelijk een rij ontstaan om de indruk te wekken dat het er storm liep. Na enig aandringen gaf ze toe dat de bezoekersaantallen en omzetcijfers flink achteruit waren gehold sinds de oorlog in Oekraïne, maar dat ze dit na twee jaar corona-ellende toch echt wilde verhullen. Vandaar die neprij.

Het maskeren, verdraaien of negeren van feiten gebeurt op financiële markten ook met grote regelmaat. Vooral in aanloop naar beurscorrecties of -crashes keert vaak een vergelijkbaar patroon terug. Of het nu gaat om Zwarte Maandag in 1987, de Azië-crisis in 1997 of de kredietcrisis in 2008: ruim voordat het misgaat geeft de markt waarschuwingssignalen af, alleen doet iedereen zijn best om die weg te redeneren.

En dus worden alarmbellen als oplopende rentes, dalende winstverwachtingen, toenemende volatiliteit en afnemende liquiditeit zo lang mogelijk ontkend. Tot het te laat is en beleggers binnen mum van tijd met fors lagere koersen worden geconfronteerd.

‘Risicovolle’ (staats)obligatiebelegging

Er is maar weinig fantasie voor nodig om te bedenken wat we nu ontkennen. Om te beginnen zijn door de oplopende rente de obligatiekoersen dit jaar fors afgekomen. Daar is eigenlijk heel weinig aandacht aan besteed, maar het normaal als zeer veilig bekend staande staatspapier is de afgelopen maanden zo langzamerhand in best een risicovolle belegging veranderd. Tegelijkertijd is er inmiddels ook sprake van een inverse rentecurve – waarop de lange rente onder de korte is komen te liggen – wat in het verleden vaak de voorbode was van een recessie.

Andere rampspoeden zijn natuurlijk wel breed uitgemeten, waaronder gierende inflatie, torenhoge energie- en brandstofkosten en uit de pan rijzende nikkel- en tarweprijzen door een vreselijke oorlog. Bovendien zitten er dit jaar ook nog eens een flink aantal Amerikaanse renteverhogingen in het vat.

Waar je zou mogen verwachten dat zó veel negativiteit resulteert in forse koersdalingen, trekken de markten – buiten nu en dan kortstondige oplevingen in de volatiliteit – zich er vooralsnog echter weinig van aan.

Maar weer wegredeneren…

Wat dat aangaat betrap ook ik mezelf erop dingen weg te redeneren met gedachten als: ‘die oplopende obligatierentes zijn niet onlogisch, aangezien het eerder door de coronapandemie extreem soepel gevoerde monetaire beleid juist leidde tot kunstmatig (veel) te lage rentestanden, waardoor we nu op weg zijn naar weer een meer normale macro-economische omgeving.’

Of: ‘de Amerikaanse economie draait nog best aardig en consumenten hebben tijdens de coronalockdowns veel kunnen sparen om hogere (energie)prijzen voorlopig nog wel een tijdje aan te kunnen. Daarnaast roept de Fed wel dat ze de rente fors (lees: vaak) gaan verhogen, maar de economie kan zes of zeven rentestappen toch niet aan. Sterker nog, het zal na een stap of drie wel alweer bekeken zijn, dus met die verkrappende monetaire politiek zal het wel loslopen.’

…tot de werkelijkheid inzinkt?

Maar met meer realiteitszin besef ik me dan weer dat de twee beursopstuwende hoofdkrachten – dalende rentes en stijgende bedrijfswinsten – al een aardige tijd fors haperen. Daardoor zullen vroeg of laat de marges onder druk komen te staan, investeringen door bedrijven worden uitgesteld en zal ook het vertrouwen van consumenten verder wegzakken.

Daarmee komt ook het moment dichterbij dat een steeds onzekerder wordend beleggerschare de handdoek in de ring gooit en er dus een einde komt aan de voorspoed waar iedereen de afgelopen jaren zo aan gewend is geraakt.

Nog even terug naar de aankoop van mijn nieuwe pak, waar ik bij het afrekenen een minieme oneffenheid ontdekte in het stiksel van de binnenvoering. ‘Dat lijkt me wel een stukje extra korting waard’, probeerde ik. En met succes, want na wat handjeklap dong ik nog een korting van 10% af. Waar pingelen op de beurs onmogelijk is, wil het in een winkel nog wel eens lukken…

‍